بزرگسالانی که در سال 2009 حضور داشتند احتمالاً با H1N1 گونهای از آنفلوانزا که باعث یک همهگیری شد و میلیونها نفر را در سراسر جهان بیمار کرد آشنا هستند. اما H3N2 اندکی متفاوت است. این مقاله توضیح میدهد که آنفلوانزا ی H3N2 چیست و همچنین علائم آن و نحوهٔ تشخیص و درمان آن را بررسی میکند.
مرور کلی آنفلوانزا
آنفلوانزای H3N2 یک زیرگروه از آنفلوانزا ی نوع A است که نخستین بار در سال 1968 پدیدار شد و از آن زمان تاکنون بهصورت فصلی در گردش بوده است. (این زیرگروه نباید با نوع جهشیافتهٔ H3N2 که در خوکها یافت میشود و در سال 2011 به انسان منتقل شد و عمدتاً فقط افرادی را آلوده میکند که در معرض خوکهای بیمار قرار میگیرند اشتباه گرفته شود.)
اگرچه انواع مختلفی از ویروس آنفلوانزا وجود دارد، تنها آنفلوانزای نوع A است که به زیرگروههای بیشتری تقسیم میشود. این زیرگروهها حتی فراتر از این نیز طبقهبندی میشوند و سازمان جهانی بهداشت (WHO) آنها را بر اساس موارد زیر شناسایی میکند:
میزبان اولیه: نوع حیوانی که ویروس اولین بار در آن شناسایی شده است (خوک، پرنده و غیره). برای منشأ انسانی، میزبان ذکر نمیشود.
منشأ جغرافیایی: مکان یا شهری که ویروس نخستین بار در آن جداسازی شده است.
شمارهٔ سویه
سال جداسازی
هر سال انواع متفاوتی از ویروس آنفلوانزا وجود دارد که در فصل آنفلوانزا موجب بیماری میشوند. ویروس جهش مییابد و پیشبینی اینکه کدام یک هر سال افراد را بیمار میکند یا حتی شدت فصل چقدر خواهد بود را دشوار میکند.
هنگامی که مسئولان سازمان جهانی بهداشت سویههای آنفلوانزا را برای گنجاندن در واکسن سالانهٔ آنفلوانزا انتخاب میکنند، آنها شامل موارد زیر میشوند:
دو سویه از آنفلوانزای A (یک نوع از H1N1 و یک نوع از H3N2)
یک سویه از آنفلوانزای B
(پیش از سال 2024، واکسنهای چهارظرفیتی شامل دو سویه از آنفلوانزای B بودند.)
این سویهها بیش از شش ماه پیش از آغاز فصل آنفلوانزا انتخاب میشوند، زیرا این مدت برای اطمینان از ایمنی، بررسی دادهها برای اثربخشی (بهویژه دادههای مربوط به فصل آنفلوانزای نیمکرهٔ جنوبی)، تولید و آمادهسازی برای توزیع واکسنها لازم است.
همهگیریهای آنفلوانزای H3N2
اگرچه علائم آنفلوانزا معمولاً صرفنظر از نوع ویروس مشابه هستند، تاریخ نشان داده است که فصلهایی که آنفلوانزای A نوع H3N2 در آنها غالب است، شدیدتر هستند.
اگرچه همهگیری H1N1 سال 2009 به دلیل درگیری شدید جوانان مشهور شد، اما در شرایط عادی، فصلهایی که H3N2 غالب است معمولاً شدیدتر از فصلهای غالب H1N1 فصلی هستند و بیشترین میزان بستری و مرگ (بهویژه در افراد بالای 65 سال) را دارند.
بین سالهای 2003 تا 2013، سه فصل آنفلوانزایی که در آنها سویههای H3N2 غالب بودند، بالاترین نرخ مرگومیر را داشتند و بهطور متوسط باعث مرگومیر بیشتری نسبت به سایر سالها شدند (بهجز همهگیری H1N1 در سال 2009).
در آغاز فصل آنفلوانزای 2014 تا 2015، یک نسخهٔ جهشیافته از H3N2 باعث ابتلای اکثریت موارد آنفلوانزا در ایالات متحده شد. این ویروس جهشیافته با سویهٔ H3N2 آنفلوانزای A که در واکسن آن فصل استفاده شده بود تفاوت داشت. متأسفانه این بدان معناست که واکسن به اندازهٔ معمول محافظتکننده نبود. بااینحال، این به آن معنا نیست که کاملاً بیاثر بوده است.
علائم آنفلوانزای H3N2
صرفنظر از اینکه هر سال کدام سویهٔ آنفلوانزا در گردش است، باید بدانید که از آنفلوانزا چه انتظاری داشته باشید. عفونت با ویروس H3N2 معمولاً بین پنج تا هفت روز طول میکشد، اما میتواند باعث سرفهٔ شدید شود که تا سه هفته ادامه دارد.
چه آنفلوانزا ناشی از H3N2 باشد و چه از سویهای دیگر، علائم تیپیک آنفلوانزا عبارتاند از:
آنفلوانزای H3N2 یک زیرگروه از آنفلوانزا ی نوع A است که نخستین بار در سال 1968 پدیدار شد و از آن زمان تاکنون بهصورت فصلی در گردش بوده است. دردهای بدن
. تب
. سردرد
. گلودرد
. سرفه
. خستگی شدید
. گرفتگی خفیف بینی
. استفراغ و اسهال (نادر؛ بیشتر در کودکان دیده میشود)
به یاد داشته باشید که «آنفلوانزای معده» ناشی از ویروس دیگری است و ارتباطی با ویروس آنفلوانزا ندارد.
عوارض جدی آنفلوانزا
عوارض آنفلوانزا میتوانند شدید و حتی مرگبار باشند، حتی در افرادی که از نظر دیگر سالم هستند. این عوارض شامل موارد زیر است:
پنومونی (عفونت ریه)
سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS)
سپسیس (واکنش گستردهٔ بدن به یک عفونت)
مننژیت (التهاب پردههای پوشانندهٔ مغز)
میوکاردیت (التهاب عضلهٔ قلب)
عوامل خطر برای بروز عوارض
افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عوارض ناشی از آنفلوانزا هستند عبارتاند از:
. کودکان زیر 5 سال
. افراد 65 سال و بالاتر
. افراد باردار
. افرادی با شرایط مزمن خاص (مانند آسم، دیابت، بیماری قلبی، ضعف سیستم ایمنی، و مشکلات عصبی یا تکاملی عصبی)
تشخیص و درمان آنفلوانزای H3N2
تنها پزشک میتواند ابتلای شما به آنفلوانزا را تشخیص دهد. تشخیص بر اساس علائمی که تجربه میکنید، معاینهٔ فیزیکی و گاهی تست سریع آنفلوانزا که با سواب بینی یا گلو انجام میشود، صورت میگیرد.
اگر ارائهدهندهٔ مراقبت سلامت تشخیص دهد که شما آنفلوانزا دارید، درمان بسته به سن، وضعیت کلی سلامت و مدت زمانی که بیمار بودهاید میتواند متفاوت باشد.
داروهای ضدویروسی مانند اوسلتامیویر (تامیفلو) و زانامیویر (رلنزا) میتوانند شدت علائم یا مدت بیماری شما را کاهش دهند. این داروها زمانی بیشترین اثر را دارند که در 48 ساعت اول پس از شروع علائم مصرف شوند.
اگر بیش از 48 ساعت بیمار بودهاید، ارائهدهندهٔ مراقبت سلامت ممکن است تشخیص دهد که مصرف داروی ضدویروس فایدهٔ چندانی برای شما نخواهد داشت. همچنین اگر در گروه پرخطر برای عوارض آنفلوانزا نباشید، ممکن است به شما گفته شود که نیازی به داروی ضدویروس ندارید.
حتی بدون داروهای ضدویروسی نیز کارهای مهمی وجود دارد که میتوانید انجام دهید تا به بدن فرصت بهبودی بدهید، از جمله:
. مصرف داروهای بدون نسخه (OTC) برای کاهش علائم
. استراحت کافی
. نوشیدن مایعات زیاد
مصرف آنتیبیوتیکها کمکی نخواهد کرد مگر اینکه دچار عفونت باکتریایی ثانویه شده باشید، زیرا این داروها ویروسها را از بین نمیبرند.
راههای پیشگیری از آنفلوانزای H3N2
اقداماتی که میتوانید برای کاهش ابتلا و انتشار H3N2 بین افراد انجام دهید، همان اقداماتی است که برای سایر ویروسهای آنفلوانزا نیز توصیه میشود:
واکسن سالانهٔ آنفلوانزا را دریافت کنید. واکسن میتواند از بیماری پیشگیری کرده، شدت علائم و عوارض ثانویه را کاهش دهد و در نتیجه از مرگ جلوگیری کند.
هنگام سرفه یا عطسه بینی و دهان خود را با دستمال یا آستین داخلی آرنج بپوشانید. دستمال را پس از استفاده دور بیندازید.
دستهای خود را مرتباً با آب و صابون بشویید، بهویژه بلافاصله پس از سرفه یا عطسه. اگر آب و صابون در دسترس نبود، از محلول الکلی پاککنندهٔ دست استفاده کنید.
از تماس با چشمها، بینی و دهان خودداری کنید؛ میکروبها از این طریق منتقل میشوند.
از تماس نزدیک با افراد بیمار بپرهیزید.
اگر بیمار هستید، تا پایان بیماری در خانه بمانید و به محل کار یا مدرسه نروید.
منبع تبیان
0 دیدگاه